Zamanın birinde bir padişah yaşarmış. Padişah avlanmayı çok sever, sık sık avlanırmış. Padişahın aklıselim, “Her şeyin hayırlısı, her şeyde bir hayır vardır.” cümlesini dilinden düşürmeyen bir de veziri varmış. Padişahın başına bir şey gelse vezir hep “Padişahım üzülmeyin her şeyde bir hayır vardır.” dermiş. Padişah da vezire bu yüzden çok kızarmış.
Yine bir gün padişah vezirine “Bugün ava nereye gidelim?” diye sormuş, vezir bir yer tarif etmiş. Oraya gitmişler fakat avlanırken padişah elinden yaralanmış ve elini kesmek zorunda kalmışlar. Padişah vezirine kızmış, “Senin yüzünden oldu.” demiş. Vezir yine aynı cevabı vermiş “Her işte bir hayır vardır padişahım, üzülmeyin.” demiş.
Bunun üzerine padişah vezire çok kızıp, “Ben elimi kesiyorum, sen bana ‘Her işte bir hayır vardır.’ diyorsun.” deyip veziri zindana attırmış. Vezir zindana giderken yine “Her işte bir hayır vardır.” deyip gitmiş. Padişah yine öfkelenmiş, “Adamı zindana attırıyorum adam yine aynı şeyi söylüyor.” demiş.
Padişah avlanmak için az bir adamla başka insan ayağı değmemiş bir yere gitmiş, avlanırken oranın yerlileri bunları faka bastırıp, esir etmişler. Yerliler her gün bir esiri kendi inançları gereği kurban ediyorlarmış, sıra padişaha gelmiş ama onu serbest bırakmışlar. Çünkü yerlilerin inancına göre sakat veya bir yeri yaralı adamdan kurban olmazmış.
Padişah vezirini düşünüp ona hak vermiş. Hemen ülkesine dönüp vezirini serbest bıraktırmış. Ama yine soruyu sormuş “Hadi benim elimin kesilmesini anladık, peki senin zindana girmendeki hayır nedir?” demiş.
Vezir de “Ben zindana girmeyip sizinle gelseydim, yerliler şimdi beni de kurban etmiş olacaklardı demiş.”